Dziecko, miłość, tęsknota

Minęło tyle lat od czasu gdy odeszła moja babcia, niektórzy pewnie myślą dlaczego pisze tylko o babci. To właśnie babcia nauczyła mnie jak żyć, co robić by nie ranić i nie krzywdzić, by żyć w zgodzie z własnym sumieniem. Teraz gdy minęło te wiele lat to już wiem i odróżniam smutek od bólu, smutek od śmiechu. Mogę wiele pisać na ten temat. Niedawno ktoś napisał do mnie na facebook odnośnie pewnej sprawy takie zdanie " Woda w Wiśle będzie krystalicznie czysta jak się wyszkolisz" To tylko mały kawałek tego co ktoś mi napisał. Zraniło mnie to bo znam swoje możliwości i to nie w jednej dziedzinie. Pisząc to nie pamięta jak mnie zraził w dzieciństwie jaka rane zostawił w moim życiu która się nigdy nie zagoi. Mam nadzieje że nikt inny w jego otoczeniu nie doświadczył i nie doświadczy tego. Wybaczylam - bo tak nauczyła mnie właśnie babcia. A czego nauczyły babcie osób które krzywdzą i popełniają zło? ...

No i znowu dopadła nas choroba. Co wtedy przychodzi nam do głowy? Mi właśnie wskoczyła do głowy miłość wraz z nadzieją na lepszy dzień i tak sama siebie pytam choć odpowiedź znam: jaka miłość jest większa matki do dziecka, dziecka do matki czy miłość do partnera. Czasem miłość przychodzi cicho i niespodziewanie a czasem narobi hałasu i zrobi zamęt w naszym życiu. Miłość matczyna jest piękna wyzwala w nas poczucie tego że opieka nad dzieckiem staje się naszym powołaniem to tak jak z Bogiem, który nad nami czuwa. Bezradność dziecka w chorobie wlewa w nas czasem smutek a czasem daje nam kopa do działania. Dlatego trwajmy w miłości i pielegnujmy to piękne uczucie bez względu jakie ono jest. m.